هر روز صبح، کودکانی با چشمانی درخشان و لبخندی پرامید، با هزاران رؤیا به مدرسه می‌روند. والدین، فرزندانشان را با اعتماد به محیطی که قرار است مأمنی برای پرورش، امنیت و رشد آنها باشد، راهی مدرسه می‌کنند، اما چه می‌شود که این اطمینان، این رؤیا‌های کودکانه و اعتماد عمیق به محیط آموزشی، در یک لحظه فرو می‌ریزد؟ حادثه‌ای که در روستای کرجو سنندج رخ داد، زنگ خطری برای تمام جامعه بود. معلمی که به دلیل گم شدن شارژ موبایلش، به جای واکنشی سنجیده، کلاس را به صحنه‌ای از خشونت تبدیل کرد. دانش‌آموزان، که باید در حال یادگیری و خلاقیت باشند، حبس شدند و یکی از آنان به دلیل شدت ضرب‌وشتم راهی بیمارستان شد. تصاویر این حادثه که در رسانه‌ها منتشر شده‌اند، قلب هر انسانی را به درد می‌آورد و فریاد اعتراض را در دل جامعه بیدار کرده‌است.
این حادثه تلخ نه‌تنها یک خطای فردی بلکه هشداری بزرگ برای نظام آموزشی ماست. ما باید از خود بپرسیم آیا واقعاً محیط‌های آموزشی ما امن هستند؟ آیا معلمان ما از نظر روانی آماده‌اند تا مسئولیت تربیت نسل آینده را بر عهده بگیرند؟ وجود چنین رفتار‌های شوکه‌کننده باعث نگرانی‌های جدی در میان خانواده‌ها شده‌است. والدینی که فرزندان خود را با امید به ساختن آینده‌ای روشن به مدرسه می‌سپارند، انتظار فضایی امن و الهام‌بخش دارند؛ نه محیطی که ترس و آسیب جایگزین آموزش شود.
متأسفانه این گونه اخبار هرازچندگاهی منتشر می‌شود و نشان‌دهنده یک مشکل ساختاری عمیق‌تر است. سکوت در برابر چنین حوادثی خیانتی بزرگ به کودکان و آینده جامعه ماست. مسئولان آموزش و پرورش باید با شفافیت کامل به این مسئله رسیدگی کنند و تدابیری اتخاذ کنند که نه‌تنها از تکرار این فجایع جلوگیری شود، بلکه اعتماد از دست‌رفته به نظام آموزشی بازسازی گردد.
ما نیازمند بازنگری جدی در نظام آموزشی هستیم؛ نیازمند تقویت نظارت بر عملکرد معلمان و ارزیابی سلامت روانی آنها پیش از استخدام. گزینش معلمان باید سختگیرانه‌تر باشد و شامل آزمون‌های روان‌شناسی واقعی (نه صوری) شود. دولت جدید باید توجه کند که ردصلاحیت معلم‌هایی که آزمونشان توسط دولت قبل برگزار شده بود نباید سیاسی باشد، بلکه باید احراز صلاحیت واقعی معلمان از هر جهت انجام گیرد تا اطمینان حاصل شود کسانی که مسئولیت تربیت نسل آینده را بر عهده دارند از نظر روانشناختی آماده‌اند.
آینده کودکان ما وابسته به اقداماتی است که امروز انجام می‌دهیم. این وظیفه ماست که مدارس را به محیط‌هایی سرشار از عشق، امنیت و رشد تبدیل کنیم. نباید هیچ کودک یا نوجوانی، قربانی خشونت شود. باید دنیایی بسازیم که هر دانش‌آموزی بتواند بدون ترس از آسیب یا خشونت رؤیای خود را دنبال کند؛ دنیایی سرشار از امید، محبت و یادگیری! اکنون زمان عمل است؛ زمان آن رسیده تا با هم برای آینده‌ای بهتر بجنگیم!
